من عادت میکنم

فراموشم نشد یک عمر آغوشت                    شدم اما در آغوشت فراموشت

فراموشت شدن تاوان سنگینی است               برای بوسه ای از بوی تن پوشت

مرا لب تشنگی دادی و سیرابم                      تمام تشنگی های تنم نوشت

من عادت میکنم اما رهایم کن                      از این تصویر بی رویای مغشوشت

  من عادت میکنم اینطور میگویند                به جای خالی لبخند خاموشت

آخرین شام

به یاد به یاد ماندنی ترین چهارشنبه سوری زندگیم و تقدیم به رفیقی قدیمی...
این آخرین شامه
               شمعها رو روشن کن
نبضت تو دستامه
              شمعهارو روشن کن
این آخرین شامه
              با تو سر یک میز
این آخرین مهره
              از آخرین پاییز
این آخرین لبخند
              این آخرین بوسه
بعد از تو این شبها
              تکرار کابوسه
فردای من بی تو
             تلخ و غم انگیزه
شمع رو تماشا کن
              چه اشکی میریزه...

مرا به بند میکشی از این رهاترم کنی

نمیدونم از شکوه بی حد و حصر حرم بگم یا از حس آرامش عجیبی که تمام وجودم رو گرفته بود...

مبهوت رنگهای کاشیکاریها و انعکاس نور در آیینه کاریهای حرم بودم و غرق همهمه و هیاهوی زائرین و اونقدر آروم بودم که حاضر نبودم هیچوقت اونجارو ترک کنم و فقط زیر لب زمزمه میکردم که ای کاش بازم دیدن این شکوه و عظمت قسمتم بشه...

این روزا ته دلم دارم عشقی رو تجربه میکنم که تا حالا نظیرش رو نداشتم و حالا دیگه دلم میگه که عشق در یک نگاه چندان هم غریبه نیست حتی برای دختری توی این سن...