تو بارون که رفتی

امشب که داشتم یه برنامه مستند درباره زلزله بم میدیدم یاد اون شب کذایی و یه  خاطره جالب افتادم.یادمه فردای شب زلزله بارون میومد و خیلی سرد بود .خاطره اون شب برام یه شب سرد بارونی بود که تو میدون انقلاب منتظر اتوبوس بودم و مرتب صدای آمبولانس تو گوشم بود.خاطره تلخی بود که امیدوارم هیچوقت تکرار نشه اما در کنار اونهمه تلخی و غم من یه خاطره جالب دارم که هر وقت یادش میفتم ،لبخند رو لب خودم و دوستم الی میشینه.ما توی دوره کارشناسی ارشد یه همکلاسی کرمانی داشتیم که همیشه از من جزوه میگرفت و از کلاس عقب بود.یادمه اون هفته جزوه های منو گرفت و گفت داره میره کرمان خونشون و هفته بعد برام میاره.وقتی خبر زلزله تو کرمان رو شنیدم اول از همه یاد جزوه هام افتادم و سریع زنگ زدم به الی جونم که رفیق شفیق اون دورانم بود و گفتم بدبخت شدم الی شنیدی کرمان زلزله اومده؟الی که نیشش تا بنا گوشش رفته بود و متوجه رفتارهای تابلو این همکلاسی کرمانی شده بود و با خنده زیرکانه ای گفت:الهی ،بخورم اون احساساتتو الن نگرانشی؟منم داد زدم که نه بابا من با اون پسره خل مشنگ چیکار دارم الی جزوه هام دستشه!وای اگه تو زلزله بلایی سرش اومده باشه من چیکار کنم بدون جزوه؟الی که از اینهمه سنگدلی و قصاوت متعجب شده بود گفت که اون جزوه هات بخوره تو فرق سرت جوون مردم از دست رفته تو فکر جزوه هاتی؟

خلاصه که تا هفته بعد که این آقا صحیح و سالم به آغوش همکلاسیهاش برگشت من از استرس جزوه هام روز و شبم یکی شده بود.

راستی من همیشه برام سوال بود که من و حنا تو دوره ارشد دو سال با هم همکلاسی بودیم اما هیچوقت با هم دوست نشدیم و نفهمیدم چرا؟